Kan het nog? En zo ja, hoe moet het dan? Dat zijn logische vragen van iemand die nog serieus wil bezig zijn met evangelisatie vandaag. Want alles is niet meer zoals voorheen. De wereld om ons heen is veranderd en de christelijke kerken zijn eveneens veranderd. In dit korte artikeltje een paar gedachten. Gedachten verzameld na meer dan dertig jaar evangelisatie hier in Vlaanderen.
De eerste vraag is: Wat bedoelen we eigenlijk met evangelisatie? Dat lijkt een open deur intrappen, maar dat is het zeker niet. Evangelisatie heeft de laatste jaren een hele andere betekenis gekregen.
Bijbelse evangelisatie is het brengen van zowel het slechte als het goede nieuws aan mensen die verloren dreigen te gaan. Het slechte nieuws dat de mens zondig is en zichzelf niet kan redden van Gods komende Oordeel. En het goede nieuws dat God in Zijn genade toch nog een enkele manier heeft geboden om te ontsnappen aan Zijn rechtvaardig vonnis. Die boodschap moet verbaal worden overgebracht. “Hoe kunnen zij horen zonder prediker?”
Zonder het daadwerkelijk te vertellen, zal niemand meer het Evangelie kunnen horen en begrijpen. Vriendschap, hulpverlening en dergelijke zijn prachtige dingen. Ook vaak noodzakelijk, maar zijn slechts de opstapjes naar evangelisatie.
Evangelisatie is het hoorbaar maken van de boodschap, niet het zichtbaar maken van de vrucht ervan. Dat is geen populaire boodschap, maar evangelisatie moeten we niet doen omdat de boodschap zo populair is. Onze roeping is de waarheid te brengen, hoe de wereld daar ook op zal reageren. Natuurlijk moeten we bruggen zoeken tussen hen die Hem niet kennen en onszelf, maar altijd zonder enig compromis. Zeker geen compromissen op theologisch vlak.
Het is niet toegestaan het Evangelie af te zwakken. Wie dat probeert, zal vrienden maken, maar geen bekeerlingen.
Evangelisatie is niet gemakkelijk. Dat is het nooit geweest en zal het ook nooit zijn. De boodschap van verlorenheid en redding is en blijft nu eenmaal de “dwaasheid Gods”. Evangelisatie vraagt moedige mensen, die zichzelf willen opofferen en in de ogen van deze wereld enorm gezichtsverlies durven lijden.
Evangelisatie vraagt grote wijsheid en tact. Ondanks dat wij een dwaze boodschap brengen moeten we ervoor zorgen zelf geen dwaze dingen te doen. Dingen die anderen alleen maar (en vaak terecht) afschrikken. Een noodzakelijke eigenschap van een evangelist is dat hij kan “levelen” om eens een Engelse term te gebruiken, met zijn contacten. Hij weet in wijsheid de aansluiting met de ander te maken.
Evangelisatie vraagt training. Veel training. Wij mogen ons, juist omdat wij zo een enorm belangrijke boodschap hebben, die iedereen moet horen, niet schuldig maken aan gemakzucht of geestelijke luiheid. Er is daarom zowel een goede theoretische als praktisch scholing nodig. Zelfs als iemand alleen maar zijn of haar getuigenis wil of kan delen met iemand anders, dan moet er ook over elk woord worden nagedacht. Onze tijd en cultuur, die zo ver van God is afgedwaald, vraagt mensen die zowel hun Bijbel goed kennen als de cultuur waarin zij werken, goed kennen.
Evangelisatie vraagt een systematisch, gedisciplineerd gebedsleven. Want uiteindelijk kunnen wij, ook al hebben we onze noodzakelijke training gedaan, geen geestelijke dingen doen. Maar de praktijk vertelt ons hetzelfde als de Schrift: “Gij hebt niet, omdat gij niet vraagt. Vraagt en Ik zal u geven.”
Evangeliseren betekent dat we naar de onbekeerde mens toe moeten stappen. Wachten totdat er iemand naar ons komt is vaak een illusie en tijdverlies. Er zijn gewoon teveel mensen die verloren dreigen te gaan om ons een afwachtende houding te kunnen veroorloven. Jezus zei ook niet: “Wacht tot de wereld komt”, maar “Ga in de gehele wereld”.
Evangelisatie gebeurt dan ook vooral buiten. Onder mensen die vaak geen enkele relatie hebben met het christenen of een gemeente. En dat is een enorme massa mensen vandaag. Evangelisatie is een grote vreugde. De bemoediging ligt vaak op straat. Gaan evangeliseren betekent dat je God aan het werk kunt zien. Het bouwt je op, het houdt je scherp en het geeft een enorme voldoening. Dat is niet het doel, maar de vrucht.
Evangelisatie betekent vandaag, in onze post-christelijke cultuur, vaak niets anders dan het zaaien van het Evangelie. Wie gaat voor de vrucht, wordt snel teleurgesteld en zal het ook snel opgeven. Wie gaat voor het zaaien, komt nooit thuis met het gevoel gefaald te hebben.
Evangelisatie is bovenal gewoon Gods Opdracht aan Zijn gemeente. Niet een hobby van enkele speciale mensen. Een geweldige Opdracht, een heerlijke Opdracht en de eerste Opdracht van Gods gemeente. Laten we Hem dienen. Hij gaf Zijn leven voor elke mens. Laten wij ons leven geven om die geweldige boodschap ook vandaag nog te communiceren naar hen die op weg zijn naar een vreselijke toekomst. We hebben daarom geen tijd te verliezen.
Als uw hart brandt voor verloren zielen, dan wil ik u altijd graag helpen, zodat we samen nog beter mogen worden in het brengen van de boodschap van eeuwig behoud.
Alex van Nes
alexvannes@gmail.com
